سربازی که راستا زندگی را در خدمت مقدس سربازی پیدا کرد - عینک بانوان

به گزارش عینک بانوان، صاحب خاطراتِ کتاب راسته آهنگرها در سال های میانسالی با رجوع به یادداشت های چند دهه پس از سرانجام جنگ تحمیلی و دوران جنگ تحمیلی، ضمن توجه دقیق به جزئیات و مستندات وقایع، به روایت خاطرات دوران کودکی، نوجوانی، خدمت نظام وظیفه، رزم و ایثارگری در راه باورهای اعتقادی و آرمان های نسل جوان برآمده از انقلاب اسلامی در دهه 60 پرداخته است.

این کتاب نوشته های سربازی است که راستا زندگی خود را در خدمت مقدس سربازی پیدا کرد و به این جمله که از قدیم الایام بر سرِ زبان ها جاری بود، مهر تأیید زد، برو خدمت تا آدم بشی!... جنگ در نفس خود زشت و پلید و نامرد است. اما جنگ ما زیبا و دوست داشتنی بود. اصلا ما اهل جنگ نبودیم. ما حتی دل کشتن یک گنجشک را هم نداشتیم. فرهنگ ما فرهنگ مسالمت و نوع دوستی است. جنگ بر ما که تازه تمرین آزادی می کردیم، تحمیل شد. ما جنگ نداشتیم، دفاع می کردیم. از خاک، سرزمین، دین، ناموس، آزادی و هر آنچه در قاموس انسانیت جا می گرفت. از پشت میزِ مدرسه وارد معرکه جنگ شدیم. مشق جنگ را در معرکه جنگ می گرفتیم. تمرین مردانه جنگیدن و جانانه ایستادن و ایستاده مُردن را. واه که چه مردانه مرد می شدیم. روی کاغذ بعد از مدرسه به سوی دانشگاه فلش زدیم، اما جنگ برای ما دانشگاهی از هنرمندی و زیباشناسی مردمانی را ترسیم می کرد که مسئولیت پذیر و وظیفه شناس بودند.

این اثر به عنوان نمونه ای پیروز از خاطرات خودنوشت و مستند که با وسواس و دقت نظر فردی و ریزبینی صاحب خاطره نگارش یافته مورد مطالعه و توجه علاقه مندان به کتاب های حوزه خاطرات و ادبیات پایداری در سراسر ایران اسلامی قرار می گیرد و الگوی خوبی برای رزمنده ها و ایثارگرانی باشد که توانایی ثبت و ضبط خاطرات خود را دارند.

نویسنده اثر، پیش نویسی از خاطرات خودنوشت را در سال 1396 به دفتر ادبیات هنر مقاومت حوزه هنری ارائه کرد که بعد از چند مرحله کارشناسی و جلسه با نویسنده اثر، کمبودهای موجود در خاطرات استخراج و اصلاحات موردنظر و پیشنهاد دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری به وسیله او در متن اِعمال شد.

در بخشی از کتاب می خوانیم: یک روز قبل از عملیات موهایش را کوتاه کردم. روز عملیات یک پایش قطع شد. ناراحت بودم. روی برانکارد دیدمش، روحیه بالایی داشت. نزدیکش که رسیدم، پرسیدم: ابوالفضل پات قطع شده؟!

خندید و گفت: دیروز تو سرمو کوتاه کردی، امروز بعثی ها پایم را.

با خنده گفتمش: فعلا دوره دوره کوتاه کردن اعضای ابوالفضله.

بی معطلی گفت: ولی خدا رو شکر هنوز زبونم کوتاه نشده!

می خندید و بلبل زبانی می کرد، انگار نه انگار یک پایش قطع شده. ابوالفضل بچه مشهد بود. خوش خُلق و با مرام...